Vandaag is alles weer anders. Ons vinklijstje is afgewerkt maar ons klusbedrijf staat al weer in de startblokken voor de volgende klus.
Mijn zus belt en zegt dat we een kamer hebben voor mijn vader in een Zorghuis. We kunnen gelijk kijken. En daar sta je dan in een postzegel van 4 bij 6 en wordt je gevraagd wat je er van vindt. Het maakt me verdrietig maar ook ben je blij, blij dat de zorg voor mijn vader uit onze handen wordt genomen, blij dat hij bij mensen is van zijn leeftijd voor een borreltje met een goed gesprek maar ook verdrietig wetende dat het ouderlijk huis zal verdwijnen.
Die dag er op moeten we terugkomen om alles te tekenen, de sleutel over te dragen en een hoop formulieren mee te nemen om nog in te vullen. Ik neem die vrijdag maar vrij om alles te regelen, telefoontjes plegen afspraken maken en die middag weer naar de IKEA. En zo gebeurt het dat we die zaterdag, precies een week na onze verbouwing, wederom aan het verbouwen zijn. Geen Pax kasten maar wel lampen die niet passen, douchebakjes met zuignappen die niet blijven plakken en te grote gaten gemaakt met het boren omdat de wand van gips is.
Zondag met mijn zwager de rest verhuist en de kamer gezellig gemaakt met wat spullen uit huis en wat nieuwe spullen van IKEA. Mooie planten gekocht, gezellig kleedje en de koelkast gevuld met lekkers. Het is een ” heilige kamer” geworden ook hier het evangelie mee geklust.
Ik ben trots, trots op mijn man die 3 weken lang heeft staan klussen, trots op mijn kinderen die de verbouwing goed hebben doorstaan en hier en daar ook hebben geholpen, trots op mijn familie, mijn zussen mijn zwager, ook zij hebben hun steen bijgedragen maar ook super trots op mijn vader.
Mijn vader…. Ik weet dat hij angst heeft, zoals hij zelf zegt: zijn laatste stap, ik weet dat hij alles wat hij heeft opgebouwd moet plaatsen in een kamer van 6×4, ik weet dat hij de zorg voor hem gedaan door andere moet gaan accepteren en ik weet dat hij afscheid moet nemen van het huis waar hij met mijn moeder gelukkig was en ons heeft zien opgroeien.
Een paar dagen geleden lag hij nog in het ziekenhuis toen wij kwamen vertellen van het zorghuis. Hij kijkt ons, mijn zussen en ik, aan en zegt: doe het maar…. Na de gevechten van de afgelopen jaren, de anti-stand die je daarbij in kon nemen, weet ik dat het uitspreken van deze drie woorden niet makkelijk voor je zijn. Maar weet dat ik trots op je ben en dat je nooit alleen hoeft te zijn, ook al zie jij dat anders. Ik zal er altijd voor je zijn (al ben je daar soms niet blij mee als ik dingen op mijn manier voor je wil regelen). Je bent niet alleen je hebt ons en met je mooie kamer hebben we getracht wat angst weg te nemen. Nu moet je het avontuur aangaan en ook daar zijn wij er voor je en zijn we heel dicht bij je hoe eigenwijs je ook soms bent.
De Mazzol!