Lach en een traan

This zaterdagochtend geen wekker maar toch redelijk vroeg wakker. In de kamer naast ons hoor ik dat de jongste zoon al driftig zit te gamen. Hoe laat is het eigenlijk?? Zo das best laat…. Dus hop het bed uit. En daar komt het zo uit het niets. Of het nu komt door de aanraking met de koude vloer of dat je er toch meer mee bezig bent dan normaal, maar daar is dan toch een traantje.

Ik loop het zijkamertje in en daar staat ze, mijn moeder. Een prachtige foto, zwartwit, in haar bruidsjapon en met een dame die haar haar in een kroontje stopt. Ik kus haar zachtjes en fluister, gefeliciteerd lieve Mama en maak er wat moois van daar boven met de rest van de familie. Dit jaar zou je 85 geworden zijn en ben je al 19 jaar niet meer in mijn leven, het maakt me nog steeds erg verdrietig. Ik had je zo graag aan iedereen voorgesteld, de kinderen, mijn man en mijn lieve schoonfamilie. Mijn man hij is Italiaans,  wat zou je dat geweldig gevonden hebben. Een man uit het land waar je zo gek op was. De kinderen, zo groot al en doen het zo goed! Maar helaas lieve Mama je mocht het niet meer mee maken.

Ondanks het verdriet gaat het leven hier in het Gooi gewoon door maar je zou zo graag willen dat de wereld even met je stil stond vandaag. De rest van het huis is nu ook wakker en daar zijn de mannen. Ze komen af op de lekkere lucht van vers brood van ons buurtbakkertje. Je kent het wel zo’n bakkertje waarbij je snel moet zijn anders is het op. Aan de overkant van het bakkertje zit een drogist die van elk product er maar 1 op voorraad heeft zo niet er dan 1 voor je kan bestellen. Kennis van producten is er ook niet. Kom je met je griep voor een pakje Hot Coldrex, krijg je warmte pleisters??? Naast de bakker zit een slager daar ruikt het altijd zuur naar worst. Staan bekend om de paardenworst reden voor mij dit winkeltje over te slaan. Als laatste onze Sovjet Albert Heijn. Te klein om alles op voorraad te hebben. Dus als je bijna je gerecht bij elkaar hebt verzameld kom je bij het laatste product voor de verrassing te staan dat het op is. Bolletjes voor school, kansloos! Toch noemen ze het een winkelcentrum, ik noem het “beetje geluk” want met een beetje geluk hebben ze het en anders ” vette pech” we gaan wel wat halen vanavond.

Deze middag vullen we met een bezoekje aan Down Under, nee niet het land van Skippy maar een grote waterplas bij Nieuwegein. Hier kun je waterskiën, waveboarden, lekker eten en nog veel meer. We hebben nog een kinderfeestje te vieren dus maar even kijken of het wat is. Onze zoon vindt het leuk en heeft het al snel gezien. We kunnen weer vertrekken met een handje vol folders in februari zijn we de eerste aangezien er aan de baan gewerkt wordt. Door gereden naar het Centrum van Utrecht en even een Donut gescoord bij Dunkin Donut, zo blij dat ze naar Nederland zijn gekomen, mijn Jeans denkt daar anders over, de haak eraf laat maar zeggen. Mijn man koopt een nieuw speledingetje en als neef Herbert zo blij gaan we naar huis. Als of er een doos Lego het huis is binnen gekomen, stil en druk lezend in de handleiding laat ik hem lekker klussen. This waar wat ze zeggen, het zijn net kinderen.

De avond staat voor de deur. Tijd om me op te tutten en netjes aan te kleden voor het diner. We gaan met vrienden uit eten. 2 lieve en super gezellige mensen uit een super lief dorpje hier in de buurt. De eerste keer dat we bij ze binnen zijn geweest ben ik in aanraking gekomen met een nieuw fenomeen iets wat wij Hagenese niet kennen, de KNUT.

Ja zoek dat maar eens even op de KNUT. Je ziet ze niet maar voelt ze wel.  We zaten lekker buiten in hun prachtige tuin en ik dacht dat ik wat voelde prikken. Alle drie in koor riepen ze: dat zijn Knutten! Knutte? Ja Knutten, hele kleine terrormugjes. In Den Haag kennen we de strandvlieg maar die zie je op Kijkduin met zijn hele familie zo aankomen vliegen. Maar dit gezin is niet te zien met het bloten oog. Of toch??? Mijn man, met niet veel haar meer op zijn hoofd, iets wat ik erg fijn vind, was met zijn hoofd het Schiphol voor de Knut geworden. Om Schiphol te sluiten pakt hij zijn petje en toen zag ik ze tegen de achtergrond van het donkere petje!!! Hij schepte met het opzetten van zijn pet de hele familie Knut zo onder zijn petje. Omdat ik nog steeds twijfel aan mijn zicht zonder bril hield ik wijselijk mijn mond, wil niet weer grappig zijn. Maar was het wel, het resultaat een hoofd vol bultjes. Deze beginnen net als de Knut heel klein maar de volgende dag zijn het toch echt flinke pijnlijke bulten.

Het eten was heerlijk en super gezellig. Van vissalade tot quiche, van ossenhaas tot zeetong en bij het dessert kwam helaas een klein minpuntje, het kaasplankje. Goeie kaas die je van ver ruikt aankomen. Zo lekker met een portje, kan me dat dus niet voorstellen dat je die lucht lekker weg slobbert met een portje. Naast mij werd er genoten van een pecan carameltaartje met een bolletje gluhwein ijs. Op mijn bordje en aan onze tafel live klaar gemaakt, een   crêpe suzette met een dessert wijntje. Wat zal ik lekkah slapen!!!

Thuis aangekomen zie ik in de kamer van onze jongste zoon het licht nog branden. De nieuwe lichtknop, je steekt de sleutel in de deur en het licht gaat uit. Ik loop naar boven en zeg hem, ga je nu slapen? Hij zegt, ik slaap al mama. O ik dacht dat je nog wakker was. Nee hoor ik slaap. Dan klets je wel veel in je slaap lieverd. Toen was het stil. Ik loop de kamer uit en hij zegt nog net, maar dat komt omdat jij vragen aan mij stelt en dan ga ik praten.

Zo zie je maar het begint met een traantje maar het eindigt toch altijd met een lach x

De Mazzol!