Oo Den Haag

Feestdagen voorbij en we mogen weer aan het werk dus op naar Den Haag. Het weekend was brak er heerste griep in “t Gooi. Als kersje op de griep nog een blaasontsteking. Mag de pret niet drukke dus om 06.15 fris, nog niet fruitig, het bed uit gekropen.  De rest van de berenfamilie nog in diepe winterslaap dus geruisloos bewegen.

Geruisloos das best lastig, niet voor mij, maar voor de föhn, ventilator en douche. Om 7 uur gaat bij onze puber de wekker, dat weet hij niet maar de rest van het blok huizen wel. Als moeder ga je even checken of er nog een teken van leven is. Vreemd dat hij altijd wakker wordt van zijn moeder die lief zegt, je wekker is gegaan en dat hij van dat luchtalarm niet wakker wordt. Er komt vast een dag dat als ik weer lief boven hem hang, dat hij mij probeert uit te zetten. Ik laat het huis der slapenden voor wat het is en vertrek naar het station.

Vraag, waarom zijn de stations altijd open en voorzien van ijzige wind? Nooit bij iemand opgekomen daar een wandje omheen te plaatsen met een straalkacheltje? Ying Yang en compleet zen stap ik na 2 weken vakantie in de trein. Met een grijns van kijk mij nou met mijn nieuwe gele wollen muts, goed uitgerust en bijna genezen van de griep, zoek ik een plaatsje. Zo waar en dat is er een plaatsje, geen paaldansen of klem zitten deze ochtend maar gewoon een plaatsje om te zitten, hoe bizar. Staat ’t Gooi nog in de sneeuwfile of toch een griep epidemie?? Bussum volgt nog steeds goed te doen. maar daar volgt Station Hilversum, binnen een paar seconden staat de trein weer vol.

Waar zit deze ochtend mijn angst? Noodstop en ik dan onder op de stapel of een nieuwe griep. Ik denk het laatste, om mij heen alleen maar kuchende en snotterende mensen, sommige met zakdoek de andere sprayend in de lucht of gewoon lekker aan je mouw vegen. Het idee dat ik van mijn buurman, waar ik buiten de trein niet bij in de buurt zou willen komen, een griepje krijg maakt mij misselijk. Als Michael Jackson verberg ik mijn gezicht achter mijn sjaal als of dat helpt…..  Zo reis ik verder, als een Wacko Jacko met een gele wollen muts, inmiddels zonder grijns, nog wel uitgerust maar weer opbouwend  naar een griep,  naar mijn werk. Maar er is een overtreffende trap van angst, mijn herstellende blaasontsteking!!

Ik ben overgestapt in de intercity naar Den Haag. Hier zitten ze dan, de nog uitslapers, mobiel staarders, zo af en toe een zeldzaam ras “de krantenlezer” en de ontbijtgroep. Deze laatste categorie maakt van de treinreis een ware picknick. Zo ook de jonge vrouw naast mij. De tafel wordt uitgeklapt en daar komt zo waar een yoghurtje met gezonde vezeltjes een lepeltjes en jawel de thermoskan te voorschijn.  Ik was mijn blaasontsteking vergeten totdat de koffie werd ingeschonken. Als ik moet kiezen tussen een griepje van de buurman of een bezoek aan het toilet in de spitstrein dan liever de griep! Volgende halte Den Haag Centraal hoor ik door de speaker, ik sprint uit de trein door de OV-poorten, over de trambaan, door het tochthol naar mijn werk. Tijdens mijn sprint wens ik snel 2 collega’s nog gelukkig nieuwjaar om mij vervolgens. naar het toilet te begeven. Opgelucht dat ik het gered heb zoek ik  een flexplek, altijd een uitdaging, zet de pc aan log in en staar naar buiten. Vanaf deze hoogte kijk ik over het Haagje heen en ik grijns Goeieuhmogge Den Haag, het was het ritje weer waard.

De Mazzol!