De dag is vroeg begonnen. Ik zag gisteren voor het slapen gaan dat jullie wind mee hadden en dat je vandaag een half uurtje eerder zou landen. 07.30 is de verwachte aankomsttijd. Nog met het zand in de ogen zit ik al vroeg beneden aan de tafel. Wat een nacht!!! Haast niet geslapen, zenuwachtig voor deze dag en de jongste zoon die een nachtmerrie had.
Bij een nachtmerrie nemen ze je bed in, rollen ze zich op als een taco en slapen binnen een paar seconden. Zelf lig je er dan wat verloren, wakker en koud bij en heb je wel weer even nodig om eerst het dekbed weer terug te winnen, 2 koude pootjes naar de andere kant te schuiven en vervolgens weer proberen in slaap te vallen. Uurtje later ging de wekker. Kan niet waar zijn! Ik slaap net! Ik laat de kleine man, die inmiddels weer in het dekbed opgerold ligt, lekker in een diepe slaap achter. Zo te zien staat de nachtmerrie weer op stal.
Een half uurtje voordat mijn man landt ben ik op Schiphol. Ik word al vrolijk bij de eerste ” Mind your step” . Ik zoek snel op de borden de gate waar hij aankomt. Bij aankomsthal 3 zoek ik een plekje bij de bar en bestel een koffie. Ik heb mooi uitzicht op de aankomsthal. Best druk. Mensen komen altijd zo wazig door de deuren, muffig en warrig alsof ze jaren weg zijn geweest. Ze zoeken naar familie en soms staat deze er maar soms nog niet of misschien komen ze helemaal niet. Dan zie je een beetje paniek ontstaan, zoeken in tassen naar een telefoon en dan druk bellen waar ze blijven.
Ik ga bij het raam staan. Aankomst 3 heeft nog een raam waar je de mensen bij de bagagebanden kunt zien staan. Naast mij staat een vrouw en ze vraagt mij of ik weet of de mensen bij de band uit Amerika komen. Ik weet het niet, zeg ik, maar ik geloof dat het de vlucht uit Singapore is. O gelukkig dan sta ik goed. Ik zie mijn man en zeg haar, het is inderdaad de vlucht uit Singapore. O dat is mooi daar komt mijn zoon ook vandaan. Ze wijst haar zoon aan, ik zeg haar jeetje die loopt niet echt soepel heeft hij een blessure? Ja zoiets maar op een vervelende plek. Wil ik het weten….. Is hij lekker op vakantie geweest? Niet echt lekker zegt ze, hij is 4 weken alleen weg gegaan om het een en ander te verwerken. Ik zie aan haar dat het haar verdrietig maakt. Ik pak haar arm en zeg, ik hoop voor jullie dat het is gelukt. Ze denkt van niet. 2 maanden geleden heeft zijn vriendin zelfmoord gepleegd. Niemand heeft het aan zien komen, haar vader was 2 uur voordat ze gesprongen is nog bij haar. Na zijn bezoek is ze vertrokken richting Hoofddorp, daar rijdt de trein het snelst. Ze heeft nog allerlei appjes geschreven maar niet verstuurd. Ze heeft de telefoon op het perron gelegd zodat deze gevonden zou worden en is gesprongen. Ik was stil kon niets meer zeggen en had koud. Ik keek haar aan en ze begreep dat ik niets kon zeggen. Ik heb haar een knuffel gegeven en haar en haar zoon heel veel sterkte gewenst. Ik keek nog 1 keer achterom, ergens met al dat verdriet zag ik dat ze blij was, blij dat hij wel weer thuis gekomen is. De deur gaat open en daar is mijn mannetje, ook zo blij dat hij er weer is op naar huis bakkie doen en opfrissen.
We moeten aan het einde van de ochtend naar het AMC voor de uitslag van mijn foto’s. Tussen de foto’s en de uitslag zat een week. Die week was ik alleen thuis dus genoeg ruimte om mezelf eens lekker depressief te maken. Zo bedacht ik alvast wat er in mijn afscheidsbrief moest komen, maakte ik mij zorgen om de kinderen, wie zorgt er voor hun en mijn man, wat ik allemaal niet meer mee zou gaan maken tot zelfs de muziek op de uitvaart. Lekkah positivo!!
Met gierende hartkleppen zit ik met mijn man in de wachtkamer van het AMC. Het AMC een stad ipv ziekenhuis. Als je in de hal staat is daar een plein met de Etos, AH, Starbucks en boekenwinkel. De binnenplaats is druk gevuld met witte jassen die aan de lunch zijn begonnen. Boven in de wachtkamer is het wat rustiger. Voor ons zit een vrouw te bellen. Dat doet ze niet met haar mobiel aan haar oor maar gewoon op de speaker. Er wordt haar gevraagd of ze wat wil drinken en zonder enige vorm van beleefdheid zegt ze THEE en brabbelt weer verder tegen haar telefoon. Als ik niet zo nerveus was geweest had ik er zeker wat van gezegd. Toch krijgt ze haar thee. Ik wil alleen nog maar naar huis, het duurt te lang. Ik hoor mijn naam ergens in de verte, ik mocht naar binnen.
De Cardioloog stelt zichzelf voor en zegt er snel achteraan, de uitslag is goed. Hoor ik dat goed, het is goed??? Ze legt uit waarom ze toch, voor de zekerheid, een 2e foto wilde na 6 maanden. Ik zou haar willen zeggen hoelang het is, 6 maanden wachten voor een tweede foto maar zit nog in een roesje. Vroegah, verteld ze ons, zag je alleen de oneffenheden aan de buitenkant maar tegenwoordig met alle soorten scans zien ze die ook aan de binnenkant. Het kan dus zomaar zo zijn dat je een moedervlek aan de verkeerde kant van je huid hebt zitten. Zo ook in mijn geval. Misschien heb ik sproetjes van binnen en van buiten. Ik hoef niet meer terug te komen en in de hal verlies ik het van mijn stoere houding en breek.
Op de terugweg naar huis voel ik me gelukkig maar ook een beetje schuldig andere in mijn nabije omgeving kregen namelijk “negatieve” uitslagen. Ik probeer dat schuldige gevoel gelijk weer om te zetten in een positief gevoel want door deze uitslag weet ik dat als het straks nodig is ik er voor hun kan zijn.
Ik breek vandaag nog 2 x, eerst bij thuiskomst van de jongste zoon en daarna als de oudste binnenkomt. We zijn weer compleet en mogen hopelijk nog lang met elkaar verder. Veilig op de bank tegen mijn man aan, val ik, na een korte nacht en veel spanningen gedurende de dag, veilig en helemaal op, in slaap.
De nachtmerrie is over, het was een droom of misschien een sprookje… en ze leefde nog lang en gelukkig, je weet het maar nooit maar ga er wel rete hard mijn best voor doen.
De Mazzol!