R.I.P. lieve Klaasje….
Ik leerde je kennen bij mijn vorige werkgever daar werkte ik bij de servicebalie. De servicebalie was een grote open ruimte met een gigantische balie waar medewerkers alles voor kantoor konden halen. Zo maakte we toegangspassen, treinkaartjes, reden papier uit tot aan lampen vervangen toe. Het was er altijd gezellig zeker met mijn collega, een wat oudere man met een passie voor knutselen en op een dag stond jij aan mijn balie.
Bij de servicebalie was het altijd feest. Hier wat verhalen over onze balie. Mijn collega was een echte Handyman maar niet zo handig met IT. Als ik er niet was moest hij het toch zorgen dat de balie functioneerde en moest daarvoor toch de nodige IT gebruiken. Dus schreef ik alles uit in Jip en Janneke taal zodat hij een mooie handleiding had, mocht hij het ff niet meer weten. Op een dag was het tijd om hem te leren hoe wij de toegangspassen moesten maken. Het begon met het invoeren van de gegevens van de desbetreffende persoon, naam en personeelsnummer. Daarna kwam de foto. Het eerste “slachtoffer” kwam de kamer binnen voor de foto. Hij vroeg de dame vriendelijk te gaan zitten en nam zelf plaats achter de pc voor de invoer van de gegevens. Hij had haar nog niet gezien maar ik zag dat de dame vreselijk loenste. Hij was klaar met de invoer en nam plaats achter de camera. Hij verwijderde de lenskap en vroeg de dame om in de lens te kijken. Dat deed deze dame wel maar door het loensen dus niet. Mijn collega kwam tot 3x toe achter de camera vandaan om te zien wat er mis was. Na drie keer vragen heeft hij alsnog maar een foto gemaakt.
We kregen een nieuwe voorraadkamer en mijn collega was als een kind zo blij want hij mocht hem inrichten en de houten stellingen in elkaar knutselen. Er kwam zelfs nieuw tapijt en na een maand lag alles er mooi en netjes ingericht bij. Het was bijna kerst en als kadootje voor zijn moeder wilde hij een vogelvoederhuisje maken. Het moest een houten appel worden met een gat in het midden met een ijzeren pen waar je dan een appel aan kunt spiesen. Alles deed hij in de pauze en het was een mooi “appeltje” geworden. Trots liet hij het appeltje zien, bij de intratuin 5 euro dacht ik nog maar goed erg lief als je zoon zoiets voor je maakt. Het moest natuurlijk wel een kleurtje krijgen en om het allemaal wat sneller te kleuren had hij wat verfspuitbussen meegenomen. Hij deed de deur dicht en ging aan het werk. Onze baas kwam binnen en vroeg of de nieuwe kamer al klaar was. Ik knikte ja. Kan ik even kijken? Nou kom straks maar terug want de kamer zit op slot, wetende dat mijn collega een tuinhuisje stond te verven, en de sleutel komt zo terug. de baas verliet de kamer en ik klopte op de deur en vroeg of mijn collega al klaar was omdat de baas naar de kamer wil komen kijken. Ja hij is klaar! hij moet alleen nog maar even drogen, kom maar binnen. Ik deed de deur open en kon niet geloven wat ik zag!!!! De verf had niet goed gepakt op het voederhuisje zei hij en ik zei maar wel op de rest van de kamer, de hele kamer was “deep forrest green” geworden. De verf zat overal!!! Hij zag het zelf niet en liep de kamer uit en weer naar binnen en zag toen wat de nevel had gedaan, zijn snor hing sip naar beneden dit was niet uit te leggen aan de baas. Maar wel een mooi huisje voor zijn moeder.
Klaas…….Er stond een gezellige man aan de balie met wit haar en een paardenstaart. Hij vroeg naar enveloppe en vroeg of ik nieuw was. Ik zeg dat klopt ik werk hier net een paar weken. Mijn collega komt binnen en zegt, Mogguh Klaas kan ik je helpen. Klaas zegt je nieuwe collega is al enveloppe voor mij aan het halen. Ik kom de ” groene” kamer uit en geeft Klaas de enveloppe. Mijn collega zegt, ken je deze man niet? Jawel Klaas is het toch?? Ja zegt mijn collega maar Klaas is bekend. O zeg ik waarvan dan??? Klaas is een bekende bassist, je kent het nummer vast Venus! Ik zeg Venus, dat is toch van Bananarama??? Nee joh Shocking Blue!!! zegt mijn collega boos. Nooit van gehoord zeg ik en typ weer verder. Klaas ligt in een deuk en sinds dien is Klaas op vrijdagmiddag vaste klant aan de balie voor een bakkie en een goed verhaal. Klaas van der Wal, voor vrienden Klaasje.
Klaas is op een gegeven moment bij ons weggegaan. In het begin nog wat contact gehad maar daarna verwaterd. Een paar jaar geleden nog gekeken of er ergens op het internet iets te vinden was, mail, Facebook, contactgegevens maar niets te vinden anders dan de verhalen over zijn jaren bij Shocking blue. Vorige week kwam hij ineens ter sprake bij ons op de afdeling. Ik vertelde de verhalen en zei dat ik het jammer vond dat ik hem niet kon vinden/bereiken. Ik moest er maar weer eens naar op zoek gaan, ik miste zijn verhalen helemaal nu we het er zo over hadden.
Vandaag krijg ik een appje van mijn collega; voor wie hem kende van het werk, gisteren is Klaas van der Wal overleden……
Ik zit in de tuin en denk aan de scenes van Haagse Harry, je was hilarisch Klaasje, zoals je Haagse Harry na kon doen. Ik zal ze nooit meer horen maar ga ze zeker nooit meer vergeten! Zoals Harry zei, je bent nu je eigen sandwinkoltjuh begonnuh en heb straks een tuintje op je buik.
In de trein staar ik naar buiten met op mijn oren jouw muziek dat nummer waar onze vriendschap mee begon, Venus, Klaasje….. R.I.P. lieverd x
De mazzol!