Vitamini’s

In het mooie Bussum staat zo waar een Lidl.  Je moet wel ff zoeken maar bijna aan het einde van de stad net voorbij de Deen staat een Lidl. Je ziet hier van alle soorten mensen. En zou je de mensen in de winkel deze dag moeten vergelijken met Den Haag dan staat de winkel nu vol met mensen uit de Vogelwijk en Spoorwijk. De een wil liever niet gezien worden en parkeert over 2 plekken de ander is nadrukkelijk aanwezig en maakt er echt een uitje van.

Ik was net binnen en liep bij de warme broodjes. Een vrouw met 2 kinderen, net binnen, staat bij een bak vol Vitamini’s. Groente en fruit knuffels. Er wordt druk gegrabbeld en gezocht naar die ene knuffel die nog ontbreekt in de collectie van de kids. Moeder is er al snel klaar mee maar de kinderen graaien nog lekker verder. Als het jongetje dan eindelijk zijn pluche prei heeft en het meisje haar “We are the Champignons” zie ik de druk van het gezicht van moeders verdwijnen. Het jongetje geeft zijn moeder de prei en zijn kaart, het meisje geeft haar champignon maar kan haar kaart niet vinden. De handtas van moeders wordt ernstig omgespit maar helaas niet te vinden. De druk wordt weer opgevoerd met wat agressie, “waar is je kaart!!!” . Naast mij fluistert een dame naar haar vriendin, beetje ordinair vind je niet, maar dat is voor deze winkel normaal, toch??? De vriendin knikt en ze tippelen snel door naar de groente afdeling. Het jongetje zegt tegen zijn zusje, volgens mij heb je je kaart in de auto laten liggen. Ook dat nog! roept moeders en stuurt het meisje naar de auto.

Ik sta inmiddels ook bij de groente, met een trossie druiven en zie het meisje verdrietig weer aan komen lopen. Kon je de kaart niet vinden roept moeder, jawel zegt ze maar ik heb geen sleutel…. Moeder ontploft langzaam, in de categorie Vitamini’s is zij nu een bietje.

Als ik dan alles bij elkaar heb gescharreld loop ik naar de kassa. Ik zet mijn spullen op de band en zie dat ik nr 3. ben. Nummer 1 is de fluisterende nette dame daarna  een leuk jonge  man met 4 dingetjes op de band en dan ik. In de rij naast mij staat de moeder met de vitamientjes en…. beide een kaart.

Plots maakt de dame bij de kassa een nerveuze indruk. Ze heeft net gehoord wat ze moet afrekenen en komt met contant geld. De medewerker zegt, “Sorry mevrouw maar dit is een Pin kassa”. Een Pin kassa??? Waar staat dat dan?  Ik heb geen bord gezien. Er hangt een bord boven de kassa zegt de medewerker en op de bordjes tussen de boodschappen staat het ook. Ja maar er staat geen bord bij het begin van de kassa zegt de dame. Maar kan ik niet alsnog contant betalen?? Dat kan, zegt de medewerker dan geef ik u de bon en kunt u bij de andere kassa betalen. Ze kijkt naar de andere rijen en nog voor dat ze iets kan zeggen zegt de jonge man voor mij “gaat u nog betalen of niet”. Maar ik kan hier niet betalen meneer!! Dat kan wel maar dan moet u pinnen. Pinnen daar houdt ik niet van daar raakt mijn administratie van in de war!

Naast mij in de rij is moeder aan de beurt. Blijkt dat het meisje op haar kaart 1 zegel mist. Haar boodschappen leveren minsten 4 zegels op maar toch mag     de champignon niet mee. De zegel moet na het betalen geplakt worden en dan weer in de rij. Nu staan er 2 rode bietjes bij de kassa.

Eindelijk de dame gaat pinnen. Ze loopt weg en kijkt nog een keer naar de kassa. Ik hou de bordjes omhoog en wijs naar de enorme borden PIN boven de kassa. Pinnig zegt ze “ik zie het maar het is nog steeds niet duidelijk genoeg aangegeven”!

De jongeman kijkt naar mij en zo van uit het niets zingt hij de woorden van Brigitte Kaandorp ” Ik heb een heel zwaar leven” Ik lach en met mij de rest van de rij.

Ik ben aan de beurt en vraag na het afrekenen om zegeltjes voor Vitamini’s. Ik spaar ze niet maar zie het meisje staan. Ik loop naar haar toe en geef haar de zegels, dank u wel mevrouw, zegt ze lief.

Dank je wel!!! roept haar moeder pissig, nou moet ik weer een kaart gaan vol sparen en bedankt! Ik kijk nog even naar de jonge man en beide in koor zingen we “ik heb een heel zwaar leven”.

De Mazzol!