B12

Na een lange tijd weer eens een verhaaltje op mijn blog.

Ik heb een fobie, een fobie voor injecties en dat heb ik al een tijdje. Ondanks dat ik lek geprikt ben bij de bevalling van beide zoons is de angst voor injecties gebleven.

Als ik terug kijk, om na te gaan waar het mis is gegaan kom ik een heel eind. Ik denk dat het gekomen is door het opnieuw breken van mijn pols. Opnieuw breken, zul je denken, Jep mijn moeder was er 1 van de verbandjes generatie. Zwik je je enkel, hup verbandje, pijn in je knie wat midogal en ja hoor een verbandje. Ken je ze, de rollen verband met van die klemmetjes? Nou die dus, we hadden een kast vol.

Ik weet dat ik van school naar huis aan het lopen was. Ik rende de brug af en viel. Bij thuiskomst liet ik mijn pols aan mijn moeder zien, verstuikt zei ze en daar kwam de rol met verband. Een paar weken later deed mijn pols nog steeds zeer en als ik mijn hand omhoog bracht kwam er bij mijn pols een vreemde bult naar boven. Toch maar naar de huisarts en tja die pols was toch echt gebroken en erger nog hij moest opnieuw gebroken worden om de pols weer recht te zetten. De arts had een stok met daaraan watten met oranje vloeistof, kijk maar de andere kant op was zijn advies, ik draaide mijn hoofd en vroeg waarom?? Op dat moment verdween net de verdovingsnaald in mijn pols. In mijn herinnering was deze huge!!! De pijn was enorm, daarna met 2 man trekken en dan gipsen. Ik vraag me nog steeds af waarom ze me niet onder narcose hadden gebracht, wat lachgas misschien of een houtje tussen de tanden?? Ik kreeg na afloop van mijn ouders een lollie,  toen we thuis waren heb ik de verbandrol met de lollie in de prullenbak gegooid en mijn moeder het advies gegeven voortaan meteen de huisarts te bezoeken.

Bij elk bezoek aan een dokter, maar ook tandarts, waar een verwijzing werd uitgeschreven om bloed af te nemen of  een allergietestje te doen ging ik braaf naar huis maar terug ging ik niet meer. Nu ik wat ouder ben en inmiddels wel wat prikjes achter de rug heb kan ik vertellen dat ik nog steeds een held op sokken ben. Of ik knijp mijn man fijn of ik huil zachtjes zodat het snel voorbij is.

Al een tijd lang kan ik slapen als de beste. Ik slaap zo goed dat ik niet eens de trein meer naar Amersfoort durf te nemen. Ik slaap zo Utrecht voorbij. Dus op naar de huisarts en tja toch echt bloed af laten nemen. Met het lood in de  schoenen kwam ik binnen. De wachtkamer is kleurloos geworden en geluiden vervagen, het enige wat ik nog hoor is mijn eigen ademhaling en suizende oren. Iedere deur die open gaat is een extra hartslag erbij en dan komt het ze roept mijn naam. Ik kan natuurlijk doen alsof ik iemand anders ben, ik kan gewoon de deur uitlopen of doen alsof ik doof ben maar helaas mijn man staat op en neemt mij mee naar binnen. Ik ben inmiddels al 4x door mijn deo en wil naar huis. Ik hoor de klikjes, zie de band en het pleistertje wat al klaar hangt voor na het prikken. Waarom val ik niet flauw en is het voorbij als ik wakker word? In de verte vraagt iemand, bent u er klaar voor??? Wie is die mafkees die dat vraagt?? Zien ze niet dat ik weg wil, daar ben ik wel klaar voor.

Om me er doorheen te loodsen word je ineens behandeld als een klein kind, kijk maar niet, knijp maar in mijn hand, ga je nog met vakantie? Ik kan niet praten maar knijpen wel. Zo dat was het, viel wel mee toch??? Krijg nog net geen disneypleister. Viel mee, nou niet voor mij. Mijn man kijkt naar zijn hand dat viel schijnbaar ook niet mee.

Uitslag een vitamine B12 tekort. Daar kun je moe van worden en komt veel voor bij vegetariërs. Maar dat ben ik niet. Bladgroente zijn de vervoerders van de B12, eet u Spinazie? Neem aan dat ze niet de a la crème van Iglo bedoeld. Ik zeg kom maar op met die pillen!!

Nou zegt de huisarts B12 tekort vullen we niet aan met pillen. U krijgt een recept voor 10 ampullen en moet 2 keer per week een shot in de bips komen halen 5 weken lang. Daarna iedere maand een shotje. Ik heb nog even gewacht in de hoop dat iemand zou roepen, Youre on Candid Camera, maar nope.

Daar sta je dan, probeer te ontspannen vraagt ze, iets wat totaal niet gaat als je niet kunt zien wat er achter je gebeurt. En daar gaan we weer, het kleine kind taaltje, nou daar komt ie hoor, zo dat was alles, nog even blijven staan , je doet het prima hoor!!! Dit keer geen vakantie vragen. Begin de vloeistof te voelen die zich een weg baant tussen mijn cellen door. Het papier op de behandeltafel lijkt inmiddels op een mooi staaltje Origami. Zo dat was het viel mee toch???? Je zou bijna zeggen, ga ff staan zet ik ff een shotje en vraag het me daarna nog eens. Morgen shotje nr 6 en dit keer origami ik een kraanvogeltje.

De Mazzol!