Dream come true

Mijn moeder zei altijd; Dromen zijn bedrog, als je in je bedje poept ligt het er morgen nog. Mijn moeder had altijd gelijk maar deze keer zat ze er een beetje naast.

Bijna 30 jaar geleden ben ik voor het eerst naar Amerika geweest en heb daar de Grand Canyon bezocht. Ik kan niet beschrijven wat dat voor indruk het achter gelaten maar ik vond het iets geweldigs mooi, met recht een wereldwonder! Het is me altijd bijgebleven. Toen de kinderen wat ouder waren heb ik ze een belofte gedaan, ooit laat Mama jullie de Grand Canyon zien. Helaas liep alles anders en stond ik er ineens alleen voor. Tja dan gaat je budgetje al snel op aan andere doelen. Toch blijf je hopen dat het toch gebeurt…

Vorig jaar waren we in Italië op vakantie en zei onze oudste zoon, Mama ik denk dat dit de laatste keer is dat ik mee ga op vakantie, volgend jaar wordt ik tenslotte al 17 jaar. Ik, als persoon, begrijp dat. Ik als moeder wil het liever niet horen, de Zon, Zee en Zuipen beelden flitsen door je hoofd. Tegelijker tijd dacht ik ook meteen aan mijn belofte en werd emotioneel.  Ik vertelde mijn man mijn belofte en  de kans dat die verloren gaat. Geef de moed niet op je weet maar nooit.

Een aantal maanden later zaten we aan tafel te eten. Mijn man vertelde dat hij een reis moest maken voor zijn werk, dat doet hij wel vaker dus niet iets om bij te denken dat er iets achter zit. Ik moet naar Amerika. Geweldig zeg ik, waar in Amerika?? De West kust, zegt hij. Mijn droom, denk ik.

Hij kijkt me aan en zegt, weet je wat nou zo leuk is??? Wat? vraag ik. Jullie gaan mee!!!! De boontjes vlogen nog net niet door de lucht!! Zei hij nou dat we op vakantie gaan naar de States???

Ja hoor we gaan op vakantie naar de States, een laatste verre reis voor onze oudste zoon besluit niet meer mee te willen. Het werk was een smoes maar jij gaat ze de Grand Canyon laten zien.

Afgelopen vrijdag zijn we thuis gekomen en is de droom gerealiseerd. Het was een geweldige reis. Op de tweede dag reden we naar de Grand Canyon. Er was veel veranderd na 30 jaar. Er reden bussen naar verschillende uitkijkpunten, er was een visitorscentre en een hele wandelroute langs de rand van de Canyon. We hadden de auto op 1 van de vele parkeerterreinen bij de South Rim geparkeerd en liepen naar rand.

Net als ik, 30 jaar geleden, zei de jongste zoon wat valt er hier nou te zien?? Je ziet namelijk helemaal niets om dat het een kloof is je moet dus de diepte inkijken. Ik zeg, wacht maar af tot je straks bij de rand bent. En daar was het dan, we stonden bij de rand….. Het werd stil naast mij, ik kijk opzij naar mijn lieve gezin en zie de blik in hun ogen, onbeschrijfelijk. Dat ik hier mag staan met de kinderen en mijn man is werkelijk een dream come true en een herinnering om nooit meer te vergeten.

Hoe de rest van de vakantie was ga ik nog vertellen maar dan moet ik eerst wat werk verrichten aan deze site. Dan kan ik er ook wat foto’s bij plaatsen maar dit wilde ik alvast kwijt.

O ja, niet alle dromen zijn bedrog, als je maar lang genoeg hoopt en goed je best doet, kun je alle dromen waar maken.

De mazzol!