Vandaag is het net lente. Het slaapkamerraam staat op een kier en ik hoor de merels fluiten. Ik kijk naar buiten en zie bij de buren de krokussen staan, paars en al een tijdje open. Lente….
Onderweg naar mijn auto, geel van de stuifmeel, hoor ik de merels nog steeds fluiten. Sjesus wat doen die hun best voor de vrouwtjes. Merel…. deze naam stond in mijn top 3 toen ik zwanger was. Als het een meisje zou worden dan Merel of Jasmijn, Merel omdat het vogeltje me blij maakt en Jasmijn omdat mijn naam en die van mijn moeder afgeleid zijn van een bloem. Maar het werden 2 mannen dus dat feest ging niet door.
Merel… het brengt mij terug in de tijd bijna 4 jaar geleden. Na de zomervakantie zou ik met de mannen verhuizen naar ’t Gooi. De jongste ging naar een basisschool in het Spiegel. Vraag me af waarom het het Spiegel heet. Misschien omdat als je er verkeerd rijdt en je de weg niet weet je er nooit meer uitkomt, net als op de kermis een spiegeldoolhof.
Na een goede uitleg van mijn man zijn mijn zoon en ik naar school gefietst. Ik was verrast door de hoeveelheid SUV’s. Niet eens netjes geparkeerd maar half op de stoep half op de weg. Grote hoeveelheden bakfietsen, mannen in 3-delig pak en vrouwen waar ik van mag hopen dat ze er in de middag wat fleuriger uit zien. Onder het mom ik ben al getrouwd laten we de boel gewoon maar hangen. Daar ging mijn Haagse mannetje zal wel ff wennen worden.
Ik had beloofd mijn zoon te gaan halen dus fietste ik naar het schoolplein. Ik zet mijn fiets aan de zijkant van het plein en werd gelijk aangesproken. De vrouw zegt: je mag hier je fiets niet zetten dit is een parkeerplaats voor bakfietsen. Ik dacht die maakt een geintje maar nee nee dit was pure ernst. Ik zeg, op een vriendelijke Haagse toon, lekkah belangrijk ik laat mijn fiets toch hier staan. De cultuurshock was te voelen, Haar neus in de lucht en snel naar haar Gooise vriendinnen. Op het schoolplein viel mij op dat de ouders van die ochtend vervangen zijn door aupairs, een schoolplein vol met Tipi Wan’s het enige wat ik nog miste was een kraampje met loempia’s.
De bel ging en daar kwam mijn dappere dodo naar buiten. Aan zijn uitstraling te zien heeft hij het naar zijn zin gehad. Ik vraag hem: hoe was je eerste schooldag??? Beetje vreemd zegt hij. Alle jongens hebben half lang haar en ze vinden dat ik grappig praat. Iets wat we vaker gaan horen hier. Ik moet er wel een beetje om lachen. We lopen naar de fietsen. Hij zegt: Mama het lijkt wel een vogelkooi. Ik zeg wat je klas? Is het zo klein? Nee zegt hij de klas is niet klein maar ze heten allemaal Merel of Mees.
De Mazzol!