We duiken week 6 van het thuis zitten in. Het werken aan de keukentafel wordt een gewenning. Om toch arbo verantwoord bezig te zijn heeft mijn man de bureaustoel naar beneden gehaald en ik moet zeggen het zit prima.
We zitten midden in de piek, veel ziekenhuis opnames, IC bedden en mondkapjes tekorten en te weinig testsets om te testen of je besmet bent of bent geweest. Iedere dag krijgen we te horen hoeveel mensen de nacht niet hebben overleefd. Ik word er verdrietig van en kan het ook vaak niet meer horen. Ik zou graag willen dat ze het nieuws positief zouden eindigen bijv. vandaag x aantal opnames, x aantal overleden en een x aantal die zijn ontslagen uit het ziekenhuis dus zijn genezen. Gelukkig zijn er ook mensen die worden opgenomen en niet op de IC terecht komen of mensen die vanaf de IC weer naar huis mogen. Juist dat horen we te weinig.
Er ontstaat veel creativiteit. Zo zie je bij Zorghuizen familie met hoogwerkers naar balkonnetjes rijzen om zo bij hun familie te kunnen zijn, Ipads worden ingezet voor videobellen, in straten zie je afzetlinten bij bijv. de ijswinkel, looprichtingen op de markt, zelf geknutselde mondkapjes worden de nieuwe rage en restaurants die laten nu hun maaltijden afhalen of bezorgen om zo toch nog wat te kunnen verkopen. Bloemen van veilingen worden geschonken aan de zorginstellingen, artiesten die huiskamerconcerten geven en waar je een inlogaccount kan kopen om dit te zien, schenkingen aan voedselbanken en tv programma’s zonder publiek. Het blijft allemaal vreemd maar het is ook bijzonder om te zien hoe leegte gevuld wordt met creativiteit.
Ook sporten krijgt een andere dimensie. De verkoop van fietsen, boten en hardloopschoenen stijgt. Mensen gaan weer naar buiten om daar wat te sporten. Sommige investeren in een bootje, we mogen niet naar het buitenland met vakantie, dus blijven we thuis en zoeken we naar andere mogelijkheden om vakantie te vieren. Zo vertelde een man op TV dat hij zijn vakantiegeld ging gebruiken om een bootje te kopen. Ik weet niet wat hij voor werk doet maar met mijn vakantiegeld kom ik niet verder dan een goede solide opblaas kano. Wat ik het meest bijzondere vind is eigenlijk het missen van fysiek contact wat we nu oplossen door met elkaar te bellen, webex-en, teamworksen of facetimen. Zonder het virus hadden we genoeg mogelijkheden voor fysiek contact. We konden elkaar opzoeken, bellen en spreken wanneer we dat maar wilde, maar deden dat vaak te weinig. Nu dat het niet kan merken we hoe belangrijk het is om elkaar te zien, spreken en aandacht te geven. Ik hoop dat dat gevoel blijft.
Wat hetzelfde is gebleven is de natuur, zij profiteert van dit alles. De lucht is schoner en blauwer en het lijkt wel of de bomen en struiken sneller blad hebben gekregen. Je ruikt de geur van bloemen, groen en bos en hebben we veel vogels in de tuin. Dit jaar hebben we zelfs weer ons vogelhuisje verhuurd aan een mezenfamilie. Papa mees had dit jaar wel moeite met het vinden van een chickie. Om half 6 in de ochtend begon hij met het lokken dmv een hoge fluit toon in 2 toonsoorten. Verder slapen is kansloos. Heb het geprobeerd onder een kussen of met oordopjes maar de lokroep won. Ik ben gek op de natuur maar als ik een luchtbuks had gehad….
Wat blijft er straks achter van dit alles en hoe gaan we straks met elkaar om? Ik ben niet gemaakt voor een anderhalve meter wereld ik vind dat vreselijk. Laten we afwachten wat onze Minister straks weer gaat melden, versoepelen of niet…
De Mazzol!